Marlene Dumas in het Stedelijk Museum, september 2014
.
‘Vinden jullie Marlene Dumas echt zo goed?’ zo vraagt Sander van Walsum zich vandaag in de Volkskrant vertwijfeld af. Hij ergert zich aan de onzinnige teksten waar kunstrecensenten als Joost Zwagerman en Hans den Hartog Jager zich aan te buiten gaan, het pathos waarmee zij de recent geopende Marlene Dumas tentoonstelling in het Stedelijk Museum overladen.
‘Waarom moet er over kunst altijd eerbiedig worden geschreven? Waarom moet de meest individuele expressie überhaupt worden geïnterpreteerd? Zou een kunstwerk niet zonder tekst en uitleg kunnen? Heeft het niet genoeg aan zichzelf?’ zo klinkt het ietwat wanhopig.
Marlene Dumas - Group Show (1993)
.
Marlene Dumas is ‘hot’, je moet er geweest zijn om er over mee te kunnen praten. Haar werk is op een vreemde manier onaf, laat ruimte voor vrije interpretatie - koren op de molen voor moderne kunstminnaars. Je kunt eindeloos filosoferen over wat ze bedoeld kan hebben, waarmee ze in haar leven als kunstenaar geworsteld heeft, waarmee ze ons als kijker wil confronteren. ‘Mooi’ lijkt een achterhaald concept, daar gaat het helemaal niet om.
Bronze Me (1998)
.
Terug naar de vraag ‘Vinden jullie Marlene Dumas echt zo goed?’ Die kan ik voor mezelf alleen maar met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. Ik vind Marlene Dumas geweldig, kan haast niet wachten om naar het museum te rennen. Waarom? Haar werk raakt me, fascineert me, sterker nog, ik zou haast zeggen, ik vind het... Ach, kijk zelf maar...
Losing her Meaning (1988)
.
Passion (1994)
.
The Painter (1994)
.
The Visitor (1995)
.
Naomi (1995)
.
Silver Staller - Sunset - Silver Plated (1996)
.
D-rection (1999)
.
Handy (1999)
.
The Kiss (2003)
.
The Pilgrim (2006)
.
Blindfolded Man (2007)
.
Dead Marilyn (2008)
.
For Whom The Bell Tolls (2008)
.
Marlene Dumas in front of Self Portrait
The Sleep of Reason (2009)
.
