Lokhof: Zwagerman kiest... zwangere vrouwen

Lucebert (1976)

“Deze tentoonstelling is de uitkomst van ‘spoorzoeken’ in het depot van het Teylers Museum. Ik begaf mij op het speelveld van de ‘ars combinatoria’ en schakelde tussen 17de eeuw en 20ste eeuw, tussen toen en nu; traditie en (post-)modernisme, maar ook tussen ‘verstild’ en ‘wild’, tussen de klare lijn en diffuse vormen, op zoek naar ‘beeldrijm’ en onverwachte gelijkenissen tussen grootmeesters van de figuratie en abstractie…”

Aldus Zwagerman in een begeleidend schrijven van de kunstwerken die hij voor de gelegenheid uit het depot van het Teylers Museum in Haarlem heeft gevist. Een merkwaardig samenraapsel is het geworden, dat zeker, maar is het ook voor elk wat wils?

Het is maar net hoe je het bekijkt. De abstracte werkjes konden me niet zo bekoren. Ik heb het niet zo op klare, rechte lijnen en subtiele vlakverdelingen, ben meer een man van natuurlijke rondingen. Ik schaar me achter Picasso wanneer hij stelt dat elk waarachtig kunstwerk ontspringt uit erotische motieven (mijn woorden)

En wat te denken van Nietzsche, die kunst ziet als een bemiddeling van dionysische driften, waarin de wil tot macht zich manifesteert en het apollinische verlangen om deze afgrondelijke waarheid om te vormen en te bedekken met een sluier van schone schijn…

Bent u daar nog? Gelukkig valt er bij de keuze van Joost ook een en ander te genieten. Zo heeft hij twee van mijn favoriete kunstenaars, hoe verschillend ook, zo maar naast elkaar gehangen, vanwege een meer dan thematische verwantschap.

Marlene Dumas (1984) - Rembrandt van Rijn (1631)

Fascinerend dat het waterige werk van Marlene Dumas zo’n onuitwisbare indruk kan maken. Pure magie die op geheel andere wijze ook van de etsen van Rembrandt afdruipt. Daar is het schoonheid op de vierkante millimeter. Neem een loep mee en er gaat een wereld voor je open.

We verlaten de tentoonstelling om op zoek te gaan naar meer - zwangere vrouwen wel te verstaan…